Bütün şöhretine rağmen mütevazılığını korumaya çalışan sanatçılardan o.''Çünkü her şey yalan,ölüm gerçek'' diyor.Ve tek istediği bir gün çok sevdiği Aşık Veysel gibi anılabilmek
Başında şapkası,elinde gitarıyla karşılıyor bizi kapıda.Foroğraf çektirmekten hiç hoşlanmıyor.Suratı asılıyor,söyleniyor biraz.Ama ''Sizinle ilgisi yok,alışamadım fotğraf çektirmeye sevmiyorum''diyor,üzerimize alınmayalım diye.Sadece yarım saat vakti olduğunu hatırlatsa da,fotoğraf faslından röportaj faslına geçince biraz rahatlıyor sanki.Müzikten siyasete,Türkçeden İngilizceye,aşktan Aşık Veysel'e kadar pek çok şey konuşuyoruz.laf lafı açıyor,sohbet uzuyor.Çünkü karşımızdaki heyecanlı,tutkulu,çoşkulu bir adam...Lafını sakınmıyor,konuştukça konuşuyor; kah sinirlenerek,kah gülümseyerek...Ve bide bakıyoruz,röportaja ayrılan zaman çoktan ihlal edilmiş bile...
TEMPO: Kahramanmaraş'ta doğmuşsunuz,babanız öğretmenmiş.Nasıl bir çocukluktu sizinki?
KIRAÇ: Güzel bir çocukluktu.Doya doya yaşadım diyebilirim.Maraş'ın içi ve kasabası Pazarcık çok güzeldi o zamanlar.Kiraz ağaçları,ardından tren yolu ve bir göl...Kartpostal gibi...Beş kardeşiz,ben üç numarayım.Garip bir sevgi yumağının içinde büyüyorsunuz kalabalık ailelerde.Paylaşmayı öğreniyorsunuz.Gürültüsü,cangaması bol oluyor.''Cangama''derler bizim oralarda...Şimdiki çocuklarla kıyasladığımda ,çok şanslı olduğumu düşünüyorum.
T.: Çocukluk hayaliniz miydi ünlü bir müzisyen olmak?
K.: Üç-dört yaşından beri belliydi.Ben ilk konserimi sekiz yaşımda verdim,Pazarcık'taki yatılı bölge okulunda.Beş bin kişi izledi.Bütün kasaba gelmişti neredeyse.
T.: Babanızın bağlamasıyla başlamışsınız...
K.: Hatta daha önce flütle başladım.Tam çocuk enstürümanıdır.Çok hümanist bir enstürümandır.Sonra flütten bağlamaya,bağlamadan da gitara geçtim.
T.: 1998'de,ilk albümünü çıkaran Kıraç nasıl biriydi?
K.: Kendini ifade etmek isteyen,müzüği çok seven,müziğin bir mucize olduğuna inanan,çok duygusal,yaptığı müziği herkesin duyabilmesi ve anlayabilmesi için çırpınan bir Kıraç'tı.Yaklaşık sekiz yılını,o ilk albümünü yapmak için büyük zorluklarla geçirmiş,heyecandan titreyen bir adamdı.Ama ilk albüm beklediğim gibi olmadı.
T.: O zamanlar bu kadar büyük bir şöhret hayal ediyor muydunuz?
K.: İşin şöhret kısmı benim için gerçekten ikinci plandaydı.1998 yılında,çok büyük zorluklarla o albümü yapmıştım.Kendimi Robinson'un adasında tek başıma hissediyordum.Vazgeçmedim ama çok büyük sıkıntılar yaşadım.Albüm çıktı.Ama bütün dünya beni beklemiyormuş meğer.Çünkü benim kadar idealist olan insanlar,toplum önüne çıkacakları zaman bütün dünyanın kendilerini beklediğini sanırlar.Bu,güzel bir psikolojidir,romantiktir,fakat gerçek değildir.
T.: Şöhreti nasıl taşıyorsunuz?
K.: Şöhretin getirdiği ve insanlara olumsuz olarak yansıyacan şeyler mutlaka vardır.Ama mütevazılığımı da koruduğumu düşünüyorum.Çünkü her şeyin geçici olduğunu biliyoruz.Ölüyoruz yani.Bunu herkesin ciddiye alması gerekir.Ölüm fikri bende güzel ışık yaratıyor,günlük karmaşanın içinden sıyrılmamı sağlıyor.Ölüyorsun ve öteki tarafta VIP yok.
T.: Ama sanatçının en büyük farkı,öldükten sonra da eserlerinin yaşayacak olması değil mi?
K.: İşte bu büyük,çirkin bir ego yaratır.O şarkıları yapan siz değilsinizdir,yani bizzat kendi nefsinizin ürünleri değildir onlar.Bir şeye aracı olduğunuzun farkına vardığınız andan itibaren haddinizi bilirsiniz.Rüyamda yaptım ben 'Endamın Yeter'i.Bir kadın rüyamda söyledi bana 'Endamın Yeter' şarkısını ve ''Al,devam et'' dedi.Buna ne derseniz deyin.Çıldırmıyorum şöhret için yani.Eğlenceli tarafları da var tabii,onun tadını çıkarıyorum.Ama çok büyük sorumlulukları,acıları da var.Ben Cem Karaca'yı elimle gömdüm.Benim idolümdü,manevi babamdı.Gömdüm adamı.Bundan bir sonuç çıkarmalı insanoğlu.
T.: Aşkın sizdeki karşılığı ne?
K.: ''Oğlan kızı sever,kavuşamaz,aşk olur'' demiş Veysel.Bir başlangıçtır aşk,bir teşviktir.Bir şeyler başarabilmek için gazdır,sırtının sıvazlanmasıdır.Ne yapmak istiyorsun,müzik mi? Aşık olacaksın o zaman,teşvik edecek seni.Koşmak mı istiyorsun, aşkına doğru koştun mu çok hızlı koşarsın.Allah'ına mı kavuşmak istiyorsun,aşık ol kavuşursun...
T.: Baba olma özleminiz var mı?
K.: Evet var.
T.: Çocuğunuz için nasıl bir Türkiye hayal ediyorsunuz?
K.: Gerçek bir ülke istiyorum.Aydınlık,kendine güvenen,kendinin ve konumunun farkında olan insanlardan oluşan...Bilimin ön planda olduğu,korkulardan arınmış,çalışan,üreten,çalıştığının karşılığını alan bir toplum istiyorum.Bunun da başlangıcının Türkçe konuşmaktan geçtiğini düşünüyorum.Her şeyin Türkçe olması gerekir.Yabancı ne kadar kelime varsa hepsini atmalıyız.Anayasada,bir kanunla bunun net olarak konulması lazım.Burası Türkiye'dir,Türk demek Türkçe demektir.Herkes istediği dili konuşabilir elbet ama ortak dilimiz Türkçe ve birbirimizi anlamamız gerekiyor.
T.: Karamsar mısınız Türkiye'nin geleceğiyle ilgili?
K.: Rönesans öncesi Avrupa aydınları kadar karamsarım.Onlar da karamsardı,ama Aydınlanma Devrimi geldi arkasından.O süreç Türkiye'de de başlayacak diye düşünüyorum.Başlamak zorunda.Halkın sağduyusuna güveniyorum,bu toprağın kokusuna güveniyorum...
T.: Sizce sanatçı muhalif olmalı mı?
K.: Sırf muhalefet yapmak için muhalif olnunmaz.İki türlü sanatçı vardır bence.Biri soytarı,hani kralın soytarısı vardır ya öyle...Ama yanlış anlaşılmasın lütfen,anlaşılmakta zorluk yaşıyorum ben çünkü.Soytarıyı da küçümsemem,o da önemli bir hizmettir.Sırf mutlu etmez soytarı,krala bazen en azılı küfürleri de o söyler.Ama asıl görevi eğlendirmektir.Hakikaten eğlendirmek yahu! E,bu da önemli bir işlevdir sonuçta.Bir de Aşık Veysel vardır,Abdal Pir Sultan vardır.Bildiği doğruyu söyler her şeyi göze alarak.Kelle giderse gider yani.Şimdi bunlardan birini tercih edersiniz.''Şu anda muhalif olayım,muhaliflik revaçta.Sonra rüzgar nerden eserse oraya giderim.'' Öyle şey olmaz! Ama toplum beni hangi tarafa koyuyor bilmiyorum.Bazen eleştiriler alıyorum.
T.: Hangi konuda eleştiriyorlar?
K.: Ben ''Türkçe konuşun'' diyorum ya,eleştirenler var.Bu eleştirilebilir mi? ''İngilizce konuşmayalım,dünya dili falan değil İngilizce.Türkçe konuşun her şey Türkçe olsun'' dediğim için eleştiriliyorum.Efendim neymiş,dünya İngilizce konuşuyormuş.Bana ne herkesten! Herkes sömürge,ben değilim.İngilizce okullar,tercümanlar,çeviri yapanlar var.Birileri okuyacak,bize çevirecek.Ben niye adamın dilini öğreneyim ya,anlamıyorum.Kimliğinizi kaybediyorsunuz,ben bundan bahsediyorum.Sevdiğin kadına bakıp,''I love you'' deyemezsin.Türkçe daha üstün demiyorum,herkesin kendi diline sahip çıkması gerekir diyorum...
Konu: Kıraç - Öteki Dünyada Vıp Yok ! 
